Rycerstwo Niepokalanej nie tylko pragnie rozpowszechniać jakieś szczególne nabożeństwo lub specjalną aktywność charytatywną, lecz przede wszystkim czyni z pobożności maryjnej konkretną drogę do świętości. Dlatego przynależność do MI nie może ograniczać się do wymiaru kultowego, lecz winna prowadzić do „przemienienia się w Maryję”.
Św. Maksymilian, chcąc nadać Rycerstwu Niepokalanej cechę katolickości, czyli powszechności, pomyślał o MI jako o ruchu masowym, obejmującym niemal wszystkich wiernych. Tak naprawdę, to jedynie dzieci w wieku przed-komunijnym nie mogą być formalnie rycerzami... One same potrzebują jeszcze pomocnej ręki swych matek. Ale za kilka lat, kto wie? Może i one pójdą za przykładem swojego starszego rodzeństwa, rodziców...? Zostaną rycerzami.
Święty Założyciel przewidział trzy formy uczestnictwa w działalności Rycerstwa: MI-1, MI-2, MI-3.
MI-1. To główny nurt. To autentyczny ruch społeczny i katolicki, nieskrępowany żadnymi strukturami; na swój sposób niezorganizowany. Przynależność do MI-1 polega na przeżywaniu w sposób indywidualny albo we wspólnocie oddania się Niepokalanej. Od tego rycerza wymaga się jedynie realizacji podstawowych warunków zawartych w „Dyplomiku Rycerstwa Niepokalanej”, stosownie do własnych możliwości; bez przyjmowania dodatkowych zobowiązań, czy jakichś zadań specjalnych. A i te, podstawowe – są tylko zalecane i nikogo nie zobowiązują pod grzechem, choćby najmniejszym (św. Maksymilian).
Ten ruch, obliczony na szerokie rzesze wiernych, stanowi bazę, z której rekrutują się członkowie pragnący pracować w stopniu wyższym: MI-2 i MI-3.
MI-2. Są to grupy zorganizowane. Koła. Tu prowadzi się kierowaną formację członków. To więcej niż szkolenie. Chodzi nie tylko o umysł, ale i o rozwój duchowy. Tu zapadają decyzje o wspólnych działaniach. Tu formułuje się zadania, kierunki, strategię... Tu bada się potrzeby.
Koła funkcjonują jako konkretne wspólnoty. Mają swoje zarządy i strukturę organizacyjną. Typowym przykładem MI-2 jest parafialne koło Stowarzyszenia.
MI-3. Do tej grupy należą członkowie MI, którzy pragną i mogą poświęcić siebie i cały swój czas apostolstwu, zgodnie z ideałem Rycerstwa Niepokalanej. Apostolstwo bowiem jest istotnym przejawem działalności MI.
Ci członkowie posługują w Niepokalanowach, w centrach kierowniczych; pracują w domach maryjnych, męskich i żeńskich instytutach bądź zgromadzeniach o inspiracji kolbiańskiej.
Statuty Generalne Rycerstwa Niepokalanej w sposób szczególny zajmują się działalnością zorganizowaną, czyli MI-2. A to dlatego, że forma apostolstwa zorganizowanego jest bardziej skuteczna od dowolnych działań. W grupie łatwiej jest pogłębiać własną formację duchowości maryjnej. Łatwiej jest też oddziaływać apostolsko, czyli pracować w dziele nawracania wszystkich i każdego z osobna.
Wspólnym elementem i najważniejszym we wszystkich formach MI jest poświęcenie się Niepokalanej. Pierwszym grzesznikiem, którego należy nawrócić, jest sam rycerz. Jeśli rycerz ma się dzielić pokojem i dobrem – najpierw musi je mieć; muszą być jego udziałem. Znane porzekadło, że i Salomon z pustego nie naleje, nabiera tu szczególnego znaczenia...
Głównym zadaniem Rycerstwa jest wypełnianie misji Kościoła, żeby kolejny raz posłużyć się słowami św. Maksymiliana, szerzenie Królestwa Chrystusowego pod opieką i za pośrednictwem Niepokalanej. Rycerz z natury swej jest misjonarzem i apostołem.
Sposobów posługiwania jest wiele. Wiele też istnieje narzędzi, by apostolstwo to czynić skutecznym: pióro, mikrofon, ekran, komputer, internet, multimedia... Wreszcie, najprostsze – żywe słowo. Ale najważniejsze, to pokazywać ludziom własnym życiem, własną postawą ignorowane powszechnie i wypaczane dziś wartości: sprawiedliwość, która jest dobra jak św. Józef; radość – przysłowiowo franciszkańska; miłość, ale taka jak u św. Maksymiliana – własnym kosztem.
Kolejnym narzędziem jest wytrwała, ufna modlitwa. Różaniec. Dużo różańców... Tak radziła Maryja w Fatimie.
Jest jeszcze jeden bardzo ważny aspekt działalności misyjnej MI – to cierpienie! Zbawienie przyszło przez Krzyż. Przez ofiarowanie własnych krzyżyków Bogu przez Niepokalaną rycerz dopełnia braków Męki Chrystusowej; uczestniczy w tajemnicy odkupieńczej Ofiary naszego Pana; ożywia zapał misyjny. Jeśli krew męczenników jest ziarnem chrześcijan, to cierpienie daje wzrost temu ziarnu...
Każdy rycerz wyposażony jest w broń szczególną. To Cudowny Medalik. Jest on nie tylko znakiem matczynej troski Maryi, ale życionośną „amunicją”, która nikogo nie zabija. Przeciwnie – niesie życie. Życie wieczne. Szczęście...
Tak naprawdę jednak największą pracę wykonuje Matka Boża. Oto tajemnica skuteczności Rycerstwa! Jeśli tylko rycerz odda się Jej całkowicie, bez reszty; jeśli stanie się Jej „bezwolnym” narzędziem – zbawienie staje się tu i teraz! Staje się masowe. Zapewnia o tym Jej Rycerz, św. Maksymilian: Małej wiary, czemu zwątpienie zakrada się do serca? Nieście wszędzie miłość i ufność ku Niepokalanej, a ujrzycie, że wnet z oczu najzatwardzialszych grzeszników popłyną łzy skruchy, opróżnią się więzienia... pokój i szczęście wyniszczy niezgodę i ból, zmieni się oblicze ziemi.
Oto pewna gwarancja sukcesu i zapłata dla rycerza Niepokalanej!